تا زمانی که مردم امر به معروف می‌کنند، نـهـی از مـنـکـر می‌کنند، و بـه یـکـدیـگــر در کارهــای خـوب (بِرّ) و تـقـوا کمک می‌کنند، در خــیـــر و ســعــــادت و خــوشـی خـواهــنــد بــود («خیر» از آنها زائل نخواهد شد). امّا هـنـگـامی کــــــه چـنـیـن نکنـنـد(یعنی دست از امـــر‌بــه‌مـعــروف‌ونـهـی‌ازمـنـکـــر و تــعـــاون بـَـر بِــرّ و تــقــوا بـردارنـد و ایـن ســلــوک را رهــــا کـنـنـد)، برکات از آنان گرفته می‌شود و بــعـضـی‌شــــان بر بـعـضی دیـگـر مـسـلـطـ می‌شوند(منظور «تسلط اشرار» است، که در روایـات دیـگر نـیـز اشاره شده)، و هـیــچ نـــاصـر و یـاوری برایشان –نه در زمین و نه در آسمان- نخواهد بود.
(الحیات، جلد ۳، صفحه ۳۶۶)